Loebassen van zeeleeuwen

Alweer een maand van huis! Wat vliegt de tijd! Ook nog maar een kleine week te gaan in Nieuw Zeeland en dan is het eerste avontuur van mijn reis al afgesloten.

Ik begin maar weer waar we gebleven zijn en zal zo langzaam de lijst weer afwerken. Ja ik hou netjes mijn boekje bij wat we allemaal gedaan hebben zodat ik niks vergeet, en ook dit keer weer een beste lijst!
Vanuit Te Anau zijn we doorgereden naar Curio Bay. Een beste lange rit maar tijdens deze roadtrip vervelen we ons nooit. Onderweg blijft zoveel indrukwekkends te zien dat we elke bocht nog blijven wauwen! Oke, soms slapen we even achterin, maar de rest van de rit blijven we genieten!

In Curio Bay zijn we naar Waipapa Point gereden. Mensen zeiden tegen ons dat we met veel geluk misschien wel zeeleeuwen van dichtbij konden bekijken. En ja hoor! Daar lagen die grote loebassen! Meteen al 1 midden op het strand. Hoe gaaf! Schijnt dat die beesten hard kunnen lopen dus we moesten op een afstandje blijven staan, mochten ze dan met dat grote lichaam dan toch op gang komen…. Kunnen wij nog sprinten!

Heerlijk relaxed liggen die beesten op het strand te genieten in de zon en ons (lees paparazzi) onze gang te laten gaan. Af en toe een zwaai of knipoog, maar veel meer beweging hebben wij niet gezien. Van een afstand lijken deze dieren net op rotsen. Zo liepen wij ook bijna eentje voorbij zonder dat we doorhadden dat er een lag. Het was dat ik zei, ‘met dit wandel tempo lopen we zo voorbij een zeeleeuw!' En ja, meteen naast mij lag er één, leuk momentje, had je bij moeten zijn, maarja, zoals bij zoveel momenten hier in Nieuw Zeeland,

Na Waipapa Point zijn we door gereden naar Curio Bay. Hier hebben we ’s avonds pinguïns bekeken. Leuk om deze schattige stijve harken over de stenen zien voort te bewegen. Een nachtje gebleven in Curio Bay want andere toeristen hadden ons hierover getipt dat je met geluk gratis met dolfijnen kon zwemmen omdat deze gewoon in de baai naast de camping zwemmen. Wij dus met vol goede moed en een zak geluk de volgende dag aan het strand gelegen. Veel uitgekeken, stenen geklapt, flipper geroepen, maar helaas, geen dolfijnen gespot. We hebben er wel een relaxed stranddagje van gemaakt.

Volgende dag op weg gegaan naar Dunedin. Onderweg af en toe gestopt voor een kleine wandeling richting een waterval, Matai Falls en de Horseshoe Falls. Leuk om tussendoor even de benen te strekken. Ook nog door een oude tunnel gelopen waar vroeger een spoorlijn doorliep.

Verder doorgereden richting Dunedin. Onderweg nog een meid opgepikt uit de VS. Ze backpackte alleen door Nieuw Zeeland en moest ook die kant uit.
In Dunedin hebben we wat informatie binnen gehaald over Dunedin zelf en daarna door gereden naar de Tunnel Beach. Duitse toeristen die we in Milford Sound waren tegen gekomen hadden ons hier over getipt. Leuk alle tips van de lokale mensen en andere reizigers die er al geweest zijn. Maar het maakt ons to-do-lijstje ook steeds langer en dus zijn we drukker.

Het verhaal over de tunnel: Er schijnt een man geweest te zijn die voor zijn vrouw en familie een tunnel heeft gebikt door de rotsen heen om bij de zee te komen en een eigen strand te hebben.
voor het precieze verhaal moeten jullie Wikipedia weer even raadplegen.

Mooi gezicht tussen de hoge rotsen aan zee. Een echt privé strandje, als je de andere toeristen wegdenkt. Toch een romantische gedachte!
In Dunedin een camping opgezocht en daar de regen kunnen ontwijken door lekker binnen in de living room en keuken een potje te tafel tennissen en wijntjes te drinken. De zomer nadert hier nu en dat merken we, helaas, ook aan het weer. We voelen ons meteen thuis met al die regen. Net Nederland…

De volgende dag was het ook weer hondenweer! Reeeeegen! Dus om toch wat te doen te hebben een binnen zwembad op gezocht. Lekker dagje badderen en heerlijk schoonweken in het chloor water. Zo hebben wij geen camping met douches nodig!
Na een heerlijk dagje schoon en ontspannen in het zwembad door gebracht te hebben een parkeerplek opgezocht waar we gratis konden overnachten. In onze camper heerlijk zelf gemaakte broodjes hamburger. Beter dan de Mac Donalds, al zeg ik het zelf.
Met deze goede bodem op naar een leuk avondje uit. Gezellig met zijn allen naar de Cinema. Met een bak popcorn en een glas Fanta kijken naar de film ‘The Lone Survivor.’

Mochten jullie in Nederland ook een regenachtige dag hebben waarop je denkt, wat zal ik eens gaan doen! Goede aanrader voor een bankhangfilmavondje. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de oorlog in Afghanistan. Mooie film.

Na zo’n leerzame/culturele/informatieve en zinvolle dag toch maar de echte toeristenattracties weer opgezocht om cultuur te snuiven. Doorgereden naar Moeraki. Hier liggen de Moeraki Boulders. Grote ronde stenen die volgens verschillende mythe ontstaan zijn.
De Maori gelooft dat het beschermers van de zee zijn, scheepslieden zagen het als duivels van de zee. Et cetera. De wetenschap zegt dat het door de druk van de zeebodem komt. Afval en dode dieren worden samen gedrukt door de wrijving van de zee tot een ronde bal die uiteindelijk door de druk het land in worden gedreven en bij de erosie vrij komen boven de grond. Ook voor verdere informatie zeg ik, Wikipedia, google, etc. De verhalen van de mythe vind ik beter als je het mij vraagt!

Wel grappig om te zien dat de stenen gewoon echt rond zijn.
Na een uitgebreid ontbijt op de parkeerplaats naast de lama’s en alpaca’s gingen we naar Oamaru. Hier zouden we ook pinguïns kunnen zien, maar deze kwamen alleen ‘s avonds of via een dure entree prijs konden we ze in het nachthok bekijken. Maar wij hadden al wilde pinguïns gezien! Eenmaal terug in de camper zagen we bij toeval een oud whisky gebouw. Hier werden wij als bourgondiërs van het leven natuurlijk door aangetrokken. Even een kijkje genomen. Hiernaast bleek een hele oude straat te zijn. Oamaru’s Victorian Precinct and Harbour. Er waren allemaal oude ambachten, nieuwe kunst, oude gebouwen, lekker ijs, kortom een leuk middagje, helaas geen whisky.
Genoeg van de kust gezien dus terug de bergen in en daarom door naar Lake Pukaki. De rit er naar toe was al weer mooi. Allemaal bergen met toppen van sneeuw. Uiteindelijk een gratis plek gevonden strak aan een gletsjermeer met uitzicht op bergen met sneeuw. Een super gave plek!

Heerlijk dineren met scrumbled pancakes, maar even een dure naam gegeven want onze pannenkoeken waren mislukt met onze pan die alles aan laat branden… maar toch een heerlijk diner met een ondergaande zon achter de bergen waardoor de bergen paars leken, de lucht oranje, kortom. Supergaaf!

’s Avonds een kampvuurtje gemaakt, ja hoor, dat kunnen wij drie dames ook gewoon, van alle markten thuis! Ik kan me straks aanmelden als vrijwilliger voor de scouting. Hahah, Lekkere marshmallows boven het vuur, genieten.
Om ’s ochtends goed wakker te worden hebben we een duik genomen in het meer. Nou foi, goed fris! Nee gewoon echt koud. Sneeuw wat van een berg afsmelt en in een meer beland mag dan mooi blauw zijn en ziet er heel aantrekkelijk uit. De temperatuur blijft vies koud en dat went niet. Maar…. Ik kan wel zeggen dat ik in Lake Pukaki in het gletsjermeer heb gezwommen!

Fris en fruitig, nou, vooral fris dus, door naar Mount Cook gereden om hier een lekkere wandeling te maken in het National Park. Emmelie en Nanda kozen de steile route en in verband met mijn rug koos ik voor een andere route. Gelukkig maar want de route van hen bleek onmeunig steil te zijn.
Ik heb heerlijk gewandeld in de Hookey Valley. Een vallei waar blijkbaar de eerste vrouwelijke bergbeklimmer heeft geklommen. Mooie route met hangbruggen en rivierwandelingen, daarna een super mooi uitzicht op de gletsjer. Je zag het ijs op het meer drijven, datzelfde meer wat een aantal kilometer verderop Lake Pukaki is, waar wij die ochtend dus nog in gezwommen hadden…

Helaas ook deze dag veel regen, heerlijk om te wandelen maar drijfnat daarna. Maar je kan toch niet verder dan op het vel nat worden! Dus gewoon door stampen, al was een regenjas nu toch wel handig geweest. Maar optimist als ik was heb ik die deze reis niet meegenomen en ben nog steeds niet van plan om deze aan te schaffen…. Weet niet hoelang ik dat nog vol houd….

Pap dan nog even voor jou hier de wegen van bovenstaand stukje! Vanaf Dunedin zijn we via de 1 gereden naar Moeraki, Via diezelfde weg naar Oamaru, daarna de 83 op naar Omarana en daar de 8 genomen naar Lake Pukaki, en uiteindelijk de 80 naar Mount Cook International Park. Ben jij ook weer bij ;)

In de camper de kachel op standje sambal op naar de volgende stop, Lake Tekapo. Hier op een camping overnacht. Mooi uitzicht op bergen met sneeuw weer. Frisse nacht en koude douches. Heerlijk zo’n vlucht uit nederland om te overwinteren in het buitenland… Volgende dag naar Kaikoura. Lange rit van zo’n 6 uur. Maar ook onderweg weer super mooie natuur gezien. Je gaat van de bergen weer terug naar de kust en dan na al die bergen zie je dan uiteindelijk weer de mooie zee. Deze was goed wild, mooi gezicht. Mooie aan de wegen hier is dat je, behalve in dorpjes en steden, overal 100 mag rijden. Niet dat dit altijd mogelijk is i.v.m. bochten, bergen en grindweggetjes, maar toch.
Waar je in Nederland om de haverklap borden ziet met pas op dit, pas op dat, doe dit, doe zo.
Hier zie je maar een paar borden:
max 100
pas op, overstekende pinguïns,
pas op overstekende zeehonden.

Gelukkig geen zeehonden of pinguïns voor onze camper gehad. Wel zagen we er heel veel in de zee. Gestopt bij Ohau Point. Allemaal zeehondjes en heel veel jonkies. Super schattig. Baby crèche is er niks bij. Parkeer plek verderop gezocht en hier ook allemaal zee honden om onze camper heen!
Hoe geweldig is dat!
Hier gegeten en overnacht. Hoe gaaf is dat met zeehonden naast je camper. Super veel wind en daardoor slecht geslapen. Camper waaide zowat weg. Deze wilde en onrustige nacht werd de volgende ochtend wel weer beloond. Een ontbijtje in de camper en twee meter naast je ligt een zeehond lekker te slapen. Ge-wel-dig, Once in a life time waarschijnlijk. Want op texel of ameland gaat me dat niet lukken.

Terug gereden naar Kaikoura. Hier lekker alle winkeltjes langs gelopen en in een internet café alle mail en berichten weer gecheckt. Omdat we nog lekker rustig aan kunnen doen blijven we nog even een paar dagen in Kaikoura voordat we weer verder op pad gaan!
De eerste mailtjes van mijn vrijwilligerswerk in Cambodja zijn al binnen. Dus dat begint nu langzaam aan toch ook echt dichterbij te komen. Nog maar eventjes extra genieten van Nieuw Zeeland want dit avontuur moet ik zo langzaam aan gaan af tellen.